Vanaf de eerste dag dat mijn zoon niet meer naar school kon door de coronacrisis, besloot ik om een visueel dagboek bij te houden. Het fotograferen van ons nieuwe dagelijks leven hielp mij om te dealen met deze absurde tijd. Ik ging op zoek naar de schoonheid in de chaos en vond haar werkelijk overal. Nog nooit hadden mijn zintuigen zo op scherp gestaan, nog nooit had ik zo met open ogen rond gelopen. Het gevolg was dat mijn fotografie ook een verandering onderging. Ik fotografeerde meer vanuit mijn onderbuik dan dat ik het dagelijks leven alleen maar 'vastlegde'.

Ik zal doorgaan met fotograferen totdat mijn zoon weer naar school gaat. Daarna krijgt hij een album over ons leven tijdens de crisis. Hij zal voor altijd kunnen terug kijken op een vreemde tijd waarin hij niet naar school mocht, heel weinig vrienden zag, met handschoenen aan door het trappenhuis moest lopen en vrijwel alle leuke dingen gesloten waren. Maar hij zal ook terugkijken op een tijd waarin hij alle aandacht kreeg van zijn ouders, veel meer snoep kreeg en TV mocht kijken dan normaal, op ontdekkingstocht ging in zijn eigen buurt en elke ochtend bij ons in bed kroop om de nieuwe dag weer een goed begin te geven. Naast verbazing voel ik vooral dankbaarheid voor deze tijd.

Tot de crisis voorbij is plaats ik vrijwel dagelijks ons Pandemisch Familieverhaal op Instagram, kom daar vooral even langs!

Binnenkort ga ik weer met een langdurig persoonlijk fotografieproject starten. Hou mijn website in de gaten, volg me op social media op schrijf je in voor mijn maillijst om op de hoogte te blijven!